Hieronder staat een gedicht dat ik heb geschreven toen ik 19 jaar oud was. Het verwoordt denk ik hoe menig jongere zich soms voelt. Zeker in de huidige maatschappij die snel is, oppervlakkig, veeleisend en te veel vrijheid en keuzes biedt. Daar kan jij je heel erg verloren in voelen.
Zie mij
soms voel ik me net een vergeten beeldje in een hoekje van de kamer
niemand ziet het beeldje echt
de stof hoopt zich op
je kunt er niks aan doen
je bent te stijf, te stug om het stof los te slaan, je bent een in een vorm gegoten iets
en dan!
loopt iemand het omver
het beeldje valt op de grond
het stof wordt los geschud
het is in tweeën gebroken
het wordt opgeraapt
de delen aan elkaar gelijmd
gepoetst tot het glimt
het wordt terug gezet
daar pronkt het weer op haar oude plek
maar de littekens blijven
na verloop van tijd hoopt de stof zich wederom op
weer vergeten
tot op een dag het weer door noodlot gezien wordt
na lang hopen de littekens zich op en wordt het beeldje broos
Hoelang kan dit doorgaan
Help me!
Marilyn (1994, 19 jaar)
Bij het zoeken naar dit gedicht kwam ik in mijn oude dagboeken een aantal andere gedichten tegen. Als ik ze nu terug lees herken ik niet altijd meer de emoties die ik toen voelde. Dit maakt mij duidelijk dat je op jonge leeftijd dingen veel heftiger kan ervaren en de volwassenen om je heen dit niet (altijd) begrijpen, wat er voor kan zorgen dat jij je alleen of niet begrepen voelt.
Deze mooie en soms heftige teksten hebben mij geholpen mijn emoties een plek te geven. Een privé blog of vlog is een goed hip alternatief voor het ouderwetse dagboek 😉 Probeer het eens!